سلام... بدون مقدمه بگویم این نوشته هم آغازاست هم پایان...پایان ننوشتنم و آغاز نوشتنم...پایان یک وبلاگ و آغاز این وبلاگ اما این بار آمده ام که بمانم از حضرتش(ع) مدد گرفتم وضویی و بسم اللهی و قرآنی و وبلاگی!
نمی دانم بودی یا نه!چند روز پیش برای جمعی گفتم من معتقدم می شود نوشت و اثر گذار بود ، می شود! به شرطی که مدد بگیریم که گرفتیم و گرفته اید... .
اگر بخواهم از این چند ماه ننوشتن بگویم خود می شود مثنوی 70 من ! پس فعلا از این سختی معافم کنید و به همین مسطور قناعت کنید،به قول معروف سین جیم‏مان نکنید!
...هفته گذشته یکی از سختترین دوران عمرم بود.دوران! بله ، آنقدر سخت گذشت که اکنون حتی تاب و توان واگویه‏ی آن را هم ندارم،حسن‏مان رفت و ما ماندیم و غم و ... . بد نیست بدانید یکی از دلایل نوشتنم هم همین! بود...چرایش بماند که فرموده اند:عاقل را یک اشاره کافی است...تولد مسطور را تبریک نمی گویی؟هر چند تا برسیم به آنجا که مدعی تولد شویم راه زیادیست.
تا بسم اللهی دیگر خدا نگهدار
یا علی